Տաքսիի կանգառ է։ Շարվել են տաքսիները մայթի երկայնքով, iսկ մայթի վրա մի նստարան կա' ծառի տակ։ Ես եմ նստած նստարանին ու երկու տաքսիստ։ Երկու հոգի էլ կանգնած են։ Խոսում են իրենց աշխատանքային առօրյայից։ Կանգնածներից մեկի հեռախոսին զանգ եկավ։
ՈՒ վեր կացա ես, որ մեր հայրենի օրենքովը
հին՝
Վերջին հանգիստը կարդամ իմ ազգի
անբախտ զոհերին,
Որ շեն ու քաղաք, որ սար ու հովիտ, ծովից
մինչև ծով
Մարած են, մեռած, փըռված ու ցըրված
հազար հազարով...
Նախանձելի ժամանակներում ենք ապրում։ Նենց բաներ ենք տեսնում, որ մարդկությունը երբեք չի տեսել։ Տեսնում ենք արևի լուսանկարը՝ էնքան մոտ, էնքան մանրամասն՝ առանձին-առանձին բոցկլտացող խարտյաշ կրակներով, բծերով ու ժայթքումներով, կարծես արևի վրայով քայլենք։
Ոմանց թվում ա, թե «Հիշատակելը» «հիշել» բառի գրական տարբերակն ա, ու ապրիլի 24-ին մեր նահատակներին հիշատակել՝ նշանակում ա հիշել նրանց։ Չէ՛, դրանք տարբեր բառեր են։ Հիշատակում են մի օր, իսկ հիշում են ամեն օր, այսինքն՝ չեն մոռանում։ Հիշել՝ նշանակում ա չմոռանալ։
Հողն այն տեղն է, որտեղ կանգնում են երկու ոտքերի վրա: Մենք գոնե այդպես հասկացանք, երբ առաջին քայլերն արեցինք: Հետո, երբ մայրս ինձ ու եղբորս բակ էր ուղարկում, շեմքին չհասած միշտ հիշեցնում էր.
- Հողերի հետ հանկարծ չխաղաք:
Հեռվից տեսա, որ Հրաչյա Սարուխանը մի անծանոթ երիտասարդի հետ նստած է «Առագաստ» (Պապլավոկ) սրճարանի «տախտակամածի» սեղաններից մեկի մոտ. հնարավոր չէր, որ Իսահակյան փողոցով անցնեիր և «Առագաստում» ոչ թե մեկ, այլ մի քանի, երբեմն՝ մի քանի խումբ ընկեր-ծանոթ չհանդիպեիր:
Անսովոր գարուն է: Մարդիկ սկսել են մանրունքները կարևորել: Կյանքում բահ չբռնած մարդիկ բահերով մտնում են արտը փորելու: Ամենուր ծառ տնկող մարդիկ են: Ով ինչ ճարում՝ տնկում է:
«Ադրբեջանն ու Հայաստանը լուրջ առաջընթաց են գրանցել խաղաղ համաձայնագրի շուրջ բանակցություններում,-ասել է Ադրբեջանի ԱԳՆ ղեկավար Բայրամովը Մեծ Բրիտանիայի արտաքին գործերի, համագործակցության և զարգացման նախարար Սթիվեն Դաութի հետ հանդիպմանը...